Абдулло Неъматӣ даҳ сол боз рассом аст, барои онки рӯзгорашро таъмин кунад, бо фармоиш девори хонаҳоро меорояд. Чунки мусаввараҳояш даромад надоранд.
“Мешавад, ки чандин моҳ як расмро фурӯхта намешавад, лекин барои бисёр эҷодкорон ин муҳим нест, чунки агар рассом фақат дар фикри фурӯш бошад, эҷодиёташ мемирад” мегӯяд, ӯ.
Рассомон мегӯянд, мусаввараҳое, ки натиҷаи ранҷи ҳаррӯза ва бехобии шабҳои онҳост, дорои арзиши ҳунарианд, вале мутаассифона,миёни мардум харидор надоранд.
“Мардуми мо намехаранд, гӯем мешавад. Миқдоре, ки мехарад, барои он ки ба муаллимаш бурда диҳад. Ба ягон рафиқашон медиҳанд. Ниҳоят кам” – мегӯяд Вафо Назаров рассоми мардумии Тоҷикистон.
Набудани намоишгоҳи доимӣ дар Тоҷикистон як сабаби дигари камтаваҷӯҳӣ ба ҳунари рассомони ҳирфаӣ унвон мешавад. Умедҷон Аҳмадов рассоми тоҷик мегӯяд: “Мо дар хориҷ будем, дар онҷо намоишгоҳҳо чӣ фазо доранд. Чӣ асарҳоро пешниҳод мекунанд, ингуна ҷой дар Тоҷикистони мо вуҷуд надорад. Бисёр хуб мешуд, ки ҳамин хел маконеро месохтанду ба рассомон пешниҳод мекарданд.”
Дар коргоҳ асарҳои рассомон солҳо мунтазири харидор меистанд. Тарғибот ҳам кам аст ки мардум бидонанд, куҷо тасвиру наққошиҳоро метавонанд бубинанд ва ё бихаранд. Теъдоде аз харидорон пас аз пурсуҷуйҳои зиёд то коргоҳи рассом мерасанд.
Ҳама чиз қиммат, матои рассомӣ, рангҳо, чубе, ки истифода мебарем. Пул бидиҳӣ инро як кас нахарад, куҷо мекунед? Фақат тал зада мемонӣ меистад, ҳезуми бисёр” - мегӯяд Вафо Назаров.
Рассомон аз ҳукумат хостаанд, як гӯшаеро, дар хиёбонҳои марказӣ ба онҳо бидиҳад, то мусаввараҳои худро ба фурӯш монанду ба хориҷиён намоиш бидиҳанд. Ҳукумат ҳанӯз ба ин дархости онҳо ҷавоб надодааст.
