Шералӣ Шарипов, сухангӯи Додгоҳи Олии Тоҷикистон дар сӯҳбат бо Радиои Озодӣ гуфт, ҳамаи ин 56 нафар ба ифротгароӣ муттаҳам мешаванд:
«Аз рӯи моддаи 307 тавзеҳи 3 қисми 1 ва 2 – Кодекси Ҷиноии Тоҷикистон - созмони фаъолияти ифтротагоӣ - экстремистӣ. Аммо то анҷоми мурофиа ҳанӯз гуфтан мумкин нест, ки ҳамаи онҳо гунаҳкор ҳастанд»
Оқои Шарипов аз посух ба ин суол ки «чаро мурофиа на дар додгоҳ, балки дар боздоштгоҳи муваққатӣ мегузарад?» худдорӣ кард, аммо афзуд, мурофиа паси дарҳои боз сурат мегирад.
Дар ҳамин ҳол, яке аз наздикони афроди таҳти муҳокима бидуни бурдани ном гуфт, дари мурофиа барои пайвандони муттаҳамин баста аст. Вай афзуд, онҳо боздошт ва муҳокимаи наздиконашонро беасос медонанд:
«Ҳеҷ кадоме аз онҳо ба фаъолияти террористӣ ё ягон тахрибкории дигар даст назадааст. Ҳарфи Худоро мегуфтанд ба хурду калон. Одамонро ба роҳи рост ҳидоят мекарданд. Қабул мекарданд, хуб, намекарданд, чизе намегуфтанд ба мардум»
Боздошти аъзои Ҷамоаи таблиғ бори аввал моҳи апрели соли равон дар масҷиди Умари Форуқи шаҳри Душанбе сурат гирифт. Мақомот теъдоди боздоштшудагонро 124 нафар арзёбӣ карданд. Баъдтар мақомот эълом доштанд, ки танҳо алайҳи 4 нафари онҳо бо иттиҳоми узвият дар ҲИУ парвандаи ҷиноӣ боз ва бақияро раҳо карданд.
Дар пайи ин боздошт мақомоти вилояти Хатлон аз боздошти як гурӯҳи дигари Ҷамоаи таблиғ дар шаҳри Қӯрғонтеппа ва навоҳии Бохтару Барҷувони ин вилоят иттилоъ доданд.
Моҳи сентябри соли равон 5 узви ин созмон бо ҷурми даст доштан дар фаъолиятҳои ифротгароӣ аз 3 то 6 солӣ ҳукми зиндон гирифтанд. Аммо мо натавонистем, аз ягон манбаъ иттилоъи дақиқе пайдо кунем, ки оё 56 нафар аъзои Ҷамоаи таблиғ киҳоянд, кай ва дар куҷо боздошт шудаанд ва чаро ба чунин сурати гурӯҳӣ ва бо чунин шумори бузург ба додгоҳ эҳзор шудаанд?
Мақомоти Тоҷикистон Ҷамоаи таблиғро, ки реша дар Покистону Ҳиндустон дорад, ҳамрангу ҳамсанги Ҳизбуттаҳрир арзёбӣ мекунанд. Аммо иддае аз коршиносон боздошт ва муҳокимаи аъзои Ҷамоаи таблиғро, ки ба гуфтаи онон, бо тарғиби мусолиматомези дини ислом дар Тоҷикистон машғул буданд, салоҳи кор намеҳисобанд.
Саидаҳмад Қаландаров, коршинос дар умури дин мегӯяд, ин шеваи бархӯрди мақомоти Тоҷикистон бо созмонҳои динӣ ба амнияти кишвар таъсири хуб нахоҳад дошт:
«Дар ҳамин вазъе, ки бӯҳрони иқтисодист, вазъи молии мардум хуб нест ва дар пеш интихоботи парлумонӣ ва дигар нуктаҳои ҳассоси сиёсӣ ҳаст, ба назари ман, фазои мусолиматомезро хушунатбор кардан бемавқеъ аст. Ҳар касе, ки боздошт мешавад, хешу табор дорад, ҳамфикру хайрхоҳ дорад. Ин бархӯрд онҳоро метавонад норозӣ кунад»
Бархе коршиносон мегӯянд, аъзои Ҷамоаи таблиғ бо тарғиби ақоиди мазҳаби ҳанафӣ машғул буданд, ки ҳукумати Тоҷикистон имсол 1310 – солагии асосгузори он – Имоми Аъзам Абӯҳанифаро бо шукӯҳу тантана таҷлил кард. Аммо иддаи дигар аз коршиносон мегӯянд, ин созмонҳои омада ҳастанд, ки рисолати хос ва болотар аз таблиғро доранд, бахусус дар кишваре, ки беш аз ҳазор сол ба ин сӯ суннатҳои динии худро дорад.
«Аз рӯи моддаи 307 тавзеҳи 3 қисми 1 ва 2 – Кодекси Ҷиноии Тоҷикистон - созмони фаъолияти ифтротагоӣ - экстремистӣ. Аммо то анҷоми мурофиа ҳанӯз гуфтан мумкин нест, ки ҳамаи онҳо гунаҳкор ҳастанд»
Оқои Шарипов аз посух ба ин суол ки «чаро мурофиа на дар додгоҳ, балки дар боздоштгоҳи муваққатӣ мегузарад?» худдорӣ кард, аммо афзуд, мурофиа паси дарҳои боз сурат мегирад.
Дар ҳамин ҳол, яке аз наздикони афроди таҳти муҳокима бидуни бурдани ном гуфт, дари мурофиа барои пайвандони муттаҳамин баста аст. Вай афзуд, онҳо боздошт ва муҳокимаи наздиконашонро беасос медонанд:
«Ҳеҷ кадоме аз онҳо ба фаъолияти террористӣ ё ягон тахрибкории дигар даст назадааст. Ҳарфи Худоро мегуфтанд ба хурду калон. Одамонро ба роҳи рост ҳидоят мекарданд. Қабул мекарданд, хуб, намекарданд, чизе намегуфтанд ба мардум»
Боздошти аъзои Ҷамоаи таблиғ бори аввал моҳи апрели соли равон дар масҷиди Умари Форуқи шаҳри Душанбе сурат гирифт. Мақомот теъдоди боздоштшудагонро 124 нафар арзёбӣ карданд. Баъдтар мақомот эълом доштанд, ки танҳо алайҳи 4 нафари онҳо бо иттиҳоми узвият дар ҲИУ парвандаи ҷиноӣ боз ва бақияро раҳо карданд.
Дар пайи ин боздошт мақомоти вилояти Хатлон аз боздошти як гурӯҳи дигари Ҷамоаи таблиғ дар шаҳри Қӯрғонтеппа ва навоҳии Бохтару Барҷувони ин вилоят иттилоъ доданд.
Моҳи сентябри соли равон 5 узви ин созмон бо ҷурми даст доштан дар фаъолиятҳои ифротгароӣ аз 3 то 6 солӣ ҳукми зиндон гирифтанд. Аммо мо натавонистем, аз ягон манбаъ иттилоъи дақиқе пайдо кунем, ки оё 56 нафар аъзои Ҷамоаи таблиғ киҳоянд, кай ва дар куҷо боздошт шудаанд ва чаро ба чунин сурати гурӯҳӣ ва бо чунин шумори бузург ба додгоҳ эҳзор шудаанд?
Мақомоти Тоҷикистон Ҷамоаи таблиғро, ки реша дар Покистону Ҳиндустон дорад, ҳамрангу ҳамсанги Ҳизбуттаҳрир арзёбӣ мекунанд. Аммо иддае аз коршиносон боздошт ва муҳокимаи аъзои Ҷамоаи таблиғро, ки ба гуфтаи онон, бо тарғиби мусолиматомези дини ислом дар Тоҷикистон машғул буданд, салоҳи кор намеҳисобанд.
Саидаҳмад Қаландаров, коршинос дар умури дин мегӯяд, ин шеваи бархӯрди мақомоти Тоҷикистон бо созмонҳои динӣ ба амнияти кишвар таъсири хуб нахоҳад дошт:
«Дар ҳамин вазъе, ки бӯҳрони иқтисодист, вазъи молии мардум хуб нест ва дар пеш интихоботи парлумонӣ ва дигар нуктаҳои ҳассоси сиёсӣ ҳаст, ба назари ман, фазои мусолиматомезро хушунатбор кардан бемавқеъ аст. Ҳар касе, ки боздошт мешавад, хешу табор дорад, ҳамфикру хайрхоҳ дорад. Ин бархӯрд онҳоро метавонад норозӣ кунад»
Бархе коршиносон мегӯянд, аъзои Ҷамоаи таблиғ бо тарғиби ақоиди мазҳаби ҳанафӣ машғул буданд, ки ҳукумати Тоҷикистон имсол 1310 – солагии асосгузори он – Имоми Аъзам Абӯҳанифаро бо шукӯҳу тантана таҷлил кард. Аммо иддаи дигар аз коршиносон мегӯянд, ин созмонҳои омада ҳастанд, ки рисолати хос ва болотар аз таблиғро доранд, бахусус дар кишваре, ки беш аз ҳазор сол ба ин сӯ суннатҳои динии худро дорад.
