Иқтисодиёт

Ин дуругросткуни дигараш боз пайдо шуд. У сарбоз набуд, у афсар буд гуфта гаштаи ту. На сарбозу на афсар буд...

Э хайрият, ки гуфти. Акнун фахмидем, ки вай афсар бурдааст. Кариб буд, ки мо унвони кахрамониро ба сарбоз медодем.

Кори дуруст кардед хоҳарҷон ба як порча хоки ватан ягон чиз намеарзад ,ба модар хизмат кардан ин алакай аҷри бузург .Мо дар яке аз давлатҳо зиндаги дорем ,ки ягон камбуди надорем локин ҳар руз ватанро ёд мекунем ,ҳар руз дуо мекунем ,ки тез барои якта хона кор кунему ба ватан бозгардем ,ҳаммаи бародаронро гуфтаниям ,ки бозгарданд ҳаммаш хуб мешавад .Озоди озод бошед .

Аз Убайди Зокони: «Рубохеро пурсиданд,ки дар гурехтан аз саг чанд хилла дори? Гуфт: - аз сад зиед бошад, аммо бехтараш ру ба ру нашави «

Он нафаре ки ба ахолии Ишкобод барои телефон мурочиат кард у сарбоз набуд. У афсари дидбонгохи сархади буд. У танхо барои марказ хабар додан омада буд на ба раиси махаллаи туву раиси чамоати ту.